Przeglądaj wg Autor "Kulpa, Danuta"

Teraz wyświetlane 1 - 8 z 8
  • Miniatura
    PozycjaOpen Access
    The Effect of Mannitol and Sorbitol on Soybean In Vitro Development
    (Wydawnictwo Uczelniane Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, 2018) Kulpa, Danuta; Gawlik, Andrzej; Matuszak-Slamani, Renata; Włodarczyk, Małgorzata; Bejger, Romualda; Sienkiewicz, Mariola; Gołębiowska, Dorota; Semeniuk, Anna; Department of Plant Genetic, Breeding and Biotechnology, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland; Department of Physics and Agrophysics, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland; Department of Physics and Agrophysics, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland; Department of Physics and Agrophysics, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland; Department of Physics and Agrophysics, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland; Department of Physics and Agrophysics, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland; Department of Physics and Agrophysics, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland; Department of Plant Genetic, Breeding and Biotechnology, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland
    The aim of this study was to examine an effect of osmotic stress, induced by mannitol (Mn) and sorbitol (So) in concentrations (0–200 mM) on seed germination and development of common soybean (Glycine max L.) seedlings in in vitro conditions. The analysis of the effectiveness of the porcession was made by assessing the length of the stems and roots as well as the fresh and dry mass of 3-week-old seedlings. The biometric index values differed depending on the type of substance used. While Mn at the lowest concentration (50 mM) did not affect the biometric parameters studied, So (50 mM) stimulated the growth of seedlings, root elongation and the number of leaves and fresh weight of plants. The unfavorable effect on biomass was noticed at higher concentrations of both substances. Mn (> 50 mM – <150 mM) negatively influenced the fresh and dry content of the seedlings. In turn, Mn (150 and 200 mM) also caused growth inhibition, decreased number and length of leaves. So (200 mM) significantly inhibited the growth of seedlings, reducing the dry matter.
  • Miniatura
    PozycjaOpen Access
    In Vitro Selection of Solanum Pimpinellifolium Plant Tolerant to NaCl
    (Wydawnictwo Uczelniane Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, 2018) Krupa-Małkiewicz, Marcelina; Kulpa, Danuta; Department of Plant Genetics, Breeding and Biotechnology, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland; Department of Plant Genetics, Breeding and Biotechnology, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland
    Salinity is a major abiotic stress for plant worldwide which can reduce the average yields of most major crops such as tomato by more than 50%. The response of tomato to salinity is variable depending upon the line or cultivar. The aim of this study was carried out to determine the variation in salt tolerance for wild genotypes of tomato S. pimpinellifolium. To initiate callus tissue different combination of plant growth regulators were added to MS medium. The tolerant forms were selected at the callus stage and the stage of plants regenerated through somatic embryogenesis. Callus culture and shoot explants were exposed to different levels of salinity stress ranging from 0 (control) to 25, 50, 75, 100, 125 and 150 mM NaCl. The highest weight of dark green colour callus was observed on MS medium supplemented with 2.0 mg · dm–3 BAP and 2.0 mg · dm–3 IAA. It was shown that salt stress affected all growth parameters and addition to the MS medium 125 and 150 mM NaCl inhibited callus and somatic embryo initiation. The results obtained in this study suggested that S. pimpinellifolium somaclones isolated from callus selected on MS medium supplemented with 100 mM NaCl showed highest tolerance to salt stress.
  • Miniatura
    PozycjaOpen Access
    Lavandula angustifolia Propagated in In Vitro Cultures on Media Containing AgNPs and AuNPs – an Alternative to Synthetic Preservatives in Cosmetics
    (Wydawnictwo Uczelniane Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, 2020) Jadczak, Paula; Kulpa, Danuta; Department of Genetics, Plant Breeding and Biotechnology, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland; Department of Genetics, Plant Breeding and Biotechnology, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland
    We determined the preservation properties of Lavandula angustifolia propagated on media with gold or silver nanoparticles with a particle size of 13 and 30 nm. Cosmetic emulsions prepared by using lavender tissue that was propagated on media containing AuNPs and AgNPs showed increased preservative capacities when compared with the control ones. In the case of control cosmetic emulsions, which had no added plant tissues or dehydroacetic acid and benzoic acid (DHA BA), bacterial and fungal colonies appeared after the second week of the experiment. The addition of lavender tissue propagated on media without AuNPs or AgNPs protected the tasted samples from microbial contamination; in this case, bacterial contamination was detected after 4 weeks and fungal contamination after 6 weeks. The addition of lavender tissue propagated on medium containing AgNPs with a particle size of 13 nm at a concentration of 1 mg · dm−3 prolonged the time of detection of bacteria colonies to 8 weeks (0.9) and this result was close and comparable to the effect of DHA BA. Higher concentrations of AgNPs in the culture medium, as well as a larger particle diameter (30 nm), resulted in the decreased preservative capacity of plant tissues. The presence of AuNPs in the culture media showed a positive effect on the antimicrobial activity of lavender; however, to a lesser degree than in the case of AgNPs. Disintegrated fragments of lavender tissue propagated on media containing 1 mg ∙ dm−3 AgNPs with particle size of 13 nm can be used to preserve short shelf life cosmetic emulsions.
  • Miniatura
    PozycjaOpen Access
    Lavandula spp. essential oils – its use, composition and genetic basis of production
    (Wydawnictwo Uczelniane Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, 2016) Andrys, Dominika; Kulpa, Danuta; Department of Genetics, Plant Breeding and Biotechnology, West Pomeranian University of Technology, Szczecin; Department of Genetics, Plant Breeding and Biotechnology, West Pomeranian University of Technology, Szczecin
    Lavender is mainly used in medicine, cosmetics industry, aromatherapy, perfume industry and as a culinary herb. It is most often grown for the purpose of obtaining essential oils characterized by a pleasant fragrance as well as antibacterial, antifungal and antioxidant properties. The present paper is an overview of information on essential oils obtained from plant tissue of the Lavandula genus, including the methods of extraction, chemical composition and potential use. The chemical composition of plant oil is determined by various parameters such as environmental conditions, growing season, harvest time, methods of drying and storing until the time of oil extraction, method of oil isolation as well as the specific conditions of the analysis (column, set temperature) used to identify the compounds.
  • Miniatura
    PozycjaOpen Access
    Metal Nanoparticles - Their Use and Impact on Plants Growing in Laboratory Conditions
    (Wydawnictwo Uczelniane Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, 2019) Bednarek, Martyna; Mgłosiek, Oktawia; Kulpa, Danuta; Department of Genetics, Plant Breeding and Biotechnology, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland; Department of Genetics, Plant Breeding and Biotechnology, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland; Department of Genetics, Plant Breeding and Biotechnology, West Pomeranian University of Technology, Szczecin, Poland
    There is an increasing interest in nanotechnology all around the world. Nanoparticles differ from the classic material from which they are made in that they change their physical and chemical properties below certain sizes. Thanks to these properties, they are used both in scientific research, medicine and industry, and in recent years also in agriculture. Depending on the type of metal and size of the particules, however, their impact on plant development varies.There are different reports concerning the impact of nanoparticles on the growth and development of plants. In this paper, we gather the knowledge acquired up to now on the interactions of specified nanoparticles – of gold, silver, copper and platinum with plants cultivated in laboratory conditions. The existing research does not allow us to determine unequivocally what impact nanometals have on the plants. The properties that make them unique may have both a negative and positive impact on plants. In a great deal of research, the impact of the nanoparticles on the decrease of the plants’ growth and formation of sorter shoots and roots was observed. A high concentration of nanoparticles was also decreasing the chlorophyll content, photosynthesis, transpiration and stomatal conductance rates. The contact of plants with nanoparticles was also manifesting itself by an increased oxidative stress, as a result of which in plant tissues, an over-production of reactive oxygen species damaging lipids of the cell membrane and the DNA was observed. A slower regeneration of plants and their dieback was frequently observed in the case of the addition of nanoparticles to nutrient mediums in the in vitro cultures. By carrying out a series of research with the use of nanoparticles, researchers concluded that their appropriate concentrations may be used in order to improve seed germination, increase growth and plant production as well as their protection and improvement of production of bioactive compounds.
  • Miniatura
    PozycjaOpen Access
    Response of Lycopersicum Peruvianum L. Line to Salinity in Vitro Culture
    (Wydawnictwo Uczelniane Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, 2012) Szczepaniak, Małgorzata; Kulpa, Danuta; Department of Plant Genetic, Breeding and Biotechnology, The West Pomeranian University of Technology, Szczecin; Department of Plant Genetic, Breeding and Biotechnology, The West Pomeranian University of Technology, Szczecin
    Trzy linie Lycopersicum peruvianum L. (LA0462, LA1692, LA4316), rozmnożone z nasion zebranych w Peru i Chile, poddane były działaniu stresu solnego w kulturach merystemów i kalusa in vitro. W pierwszym etapie badań, na pożywkę MS z dodatkiem 25 do 150 mM NaCl wykładano fragmenty wierzchołkowe pędów. W drugim doświadczeniu na pożywkę z dodatkiem NaCl w stężeniu od 75 do 150 mm wykładano fragmenty tkanki kalusowej. Kontrolę stanowiły fragmenty roślin i tkanka kalusowa, wyłożona na pożywkę bez dodatku NaCl. Badane linie zareagowały w różny sposób na dodatek soli do pożywki. Dodatek NaCl do pożywki w stężeniu od 25 do 75 mM NaCl wpłynął korzystnie na wysokość roślin L. peruvianum, liczbę wykształconych liści, masę badanych roślin i kalusa linii LA0462. W przypadku linii LA1692 różnice we wzroście były mniejsze (nieistotne statystycznie), choć dodatek NaCl działał korzystnie na rozwój roślin i przyrost tkanki kalusowej. Wartości wszystkich cech morfologicznych roślin i kalusa trzeciej z badanych linii – LA 4316 – rosnących na pożywkach z dodatkiem NaCl, były niższe od kontroli.
  • Miniatura
    PozycjaOpen Access
    Seed Germination and Plant Development of Bletilla Striata in Vitro
    (Wydawnictwo Uczelniane Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, 2012) Kulpa, Danuta; Katroń, Joanna; Department of Plant Genetic, Breeding and Biotechnology, West-Pomeranian University of Technology; Department of Plant Genetic, Breeding and Biotechnology, West-Pomeranian University of Technology
    Celem badań było opracowanie metody kiełkowania nasion in vitro i regeneracji chińskiej rośliny leczniczej – bletilii pasiastej (Bletilla striata). Stwierdzono, że do kiełkowania nasion tego storczyka w kulturach in vitro najbardziej odpowiednia jest poźywka Knudson "C" (Knudson 1946) bez dodatku roślinnych regulatorów wzrostu. Kiełkujące w kulturach in vitro siewki winny być regenerowane na podłoźu według Knudsona (1946) z dodatkiem 0,2 mg · dm–3 NAA. Zregenerowane rośliny, wysadzone w podłoźe firmy Hollas, są zdolne do wzrostu w warunkach szklarniowych.
  • Miniatura
    PozycjaOpen Access
    Somatyczna embriogeneza w kulturach chryzantemy wielkokwiatowej (Chrysanthemum x grandiflorum (Ramat.) Kitam.)
    (Wydawnictwo Uczelniane Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie, 2012) Kulpa, Danuta; Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie. Wydział Kształtowania Środowiska i Rolnictwa
    Chryzantema wielkokwiatowa (Chrysanthemum x grandiflorum Ramat. Kitam) jest jedną z najbardziej popularnych roślin ozdobnych. Wszystkie odmiany chryzantem są rozmnażane wegetatywnie, na drodze konwencjonalnej lub też przy pomocy mikrosadzonkowania w kulturach in vitro. Ponieważ zapotrzebowanie na sadzonki tej rośliny jest ogromne, wciąż poszukuje się metod rozmnażania roślin tego gatunku pozwalających na uzyskanie dużej liczby sadzonek, w relatywnie krótkim okresie czasu. Metodą taką jest somatyczna embriogeneza, czyli proces inicjowania zarodków z komórek somatycznych w kulturach in vitro. Mimo potencjalnych możliwości jest to jednak proces zależny od licznych czynników środowiskowych i w wysokim stopniu skorelowany z genotypem rozmnażanych roślin. Ponieważ brak jest dobrze opracowanej metody pozyskiwania zarodków somatycznych tak istotnej gospodarczo rośliny, jaką jest chryzantema podjęto próbę określenia maksymalnie dużej liczby czynników mających wpływ na przebieg tego procesu. Celem pracy było wybranie pożywki optymalnej do inicjacji i namnażania kultur kalusowych chryzantemy wielkokwiatowej, ze szczególnym zwróceniem uwagi na wpływ rzadko jak dotąd stosowanych auksyn: pikloramu i dicamby. W badaniach podjęto również próbę określenia wpływu regulatorów wzrostu na inicjację pośredniej somatycznej embriogenezy w kulturach kalusowych oraz bezpośredniej somatycznej embriogenezy, ze szczególnym zwróceniem uwagi na rolę poliamin (putrescyny, sperminy i spermidyny) w przebiegu tego procesu. Tkankę kalusową indukowano na pożywkach zestalonych agarem, z dodatkiem auksyn: 2,4-D, NAA, IBA, IAA, PIK i DIC, cytokininy BAP oraz poliamin: putrescyny, sperminy i spermidyny. Kalus zainicjowany w pierwszym etapie badań namnażano na pożywkach stałych z dodatkiem wymienionych wcześniej auksyn, BAP i poliamin. Równocześnie określono wpływ zawartości składników mineralnych i światła na namnażanie się tkanki kalusowej na pożywkach płynnych, w bioreaktorze. Tkankę kalusową namnażaną na pożywkach płynnych i stałych oraz fragmenty liści wykorzystano jako eksplantaty w kolejnym etapie badań - indukowano zarodki somatyczne, a następnie regenerowano je jednoetapowo na pożywkach uzupełnionych zróżnicowaną zawartością węglowodanów, hydrolizatu kazeiny i węgla aktywowanego. Określono również wpływ moczenia w ABA na konwersję zarodków. Określono również wpływ składu mineralnego pożywki oraz dodatków organicznych na regenerację zarodków somatycznych. Podczas wszystkich etapów badań zwrócono szczególną uwagę na wpływ światła na przebieg kaulogenezy i somatycznej embriogenezy. Celem badań było również określenie zakresu zmienności regenerantów powstałych w wyniku somatycznej embriogenezy, w zależności od warunków regeneracji. Analizowano DNA wyizolowane z tkanki kalusowej, namnażanej na pożywkach zestalonych agarem przez okres od 1 miesiąca do 1 roku oraz na pożywce płynnej, z roślin zregenerowanych z zarodków na drodze bezpośredniej i pośredniej i embriogenezy, na wymienionej wyżej tkance kalusowej. Określono również poziom zmienności 50 regenerantów uzyskanych na drodze pośredniej i bezpośredniej SE, według opracowanego w pracy protokołu. Na postawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że pikloram i dicamba mogą być wykorzystywane do indukcji kultur kalusowych oraz somatycznej embriogenezy, jednak ich skuteczność jest niewielka. Dodatek do pożywek spermidyny wpływa korzystnie na przebieg procesu kaulogenezy i formowanie się zarodków somatycznych w kulturach doświetlanych. Stosowanie tego regulatora wzrostu na etapie inicjacji kalusowej powoduje tworzenie się dużej ilości tkanki kalusowej, mającej charakter embriogenny, natomiast na etapie indukcji somatycznej embriogenezy działa korzystnie na liczebność formujących się zarodków. Warunki świetlne prowadzenia kultury miały istotny wpływ na rozwój roślin w kulturach in vitro. Oświetlenie kultur światłem czerwonym powoduje zwiększenie się masy tkanki kalusowej oraz częstości tworzących się zarodków somatycznych. Światło niebieskie powoduje zamieranie kultur kalusowych i hamuje tworzenie się zarodków somatycznych. Wymagania świetlne zmieniają się w zależności od etapu prowadzenia badań. Tkanka kalusowa może być indukowana i namnażana w ciemności, nawet przez 6 miesięcy. Nie jest możliwe formowanie się zarodków somatycznych bez dostępu światła, ale ciemność wywiera korzystny wpływ na ich kiełkowanie, kiedy osiągną odpowiednie stadium rozwojowe. Kultury kalusowe prowadzone na pożywce płynnej o składzie mikro- makroelementów według Murashige’a i Skooga (1962) z dodatkiem 4 mg∙dm-3 NAA i 3 mg∙dm-3 BAP w bioreaktorze pozwalają na uzyskanie dużej ilości tkanki kalusowej w krótkim okresie czasu. Powstała w tych warunkach tkanka nie jest jednak odpowiednia do indukowania somatycznej embriogenezy. Proponowany protokół rozmnażania chryzantemy na drodze pośredniej somatycznej embriogenezy obejmuje inicjację tkanki kalusowej na pożywce MS z dodatkiem 4 mg∙dm-3 NAA i BAP i 5 mg∙dm-3 spermidyny, późniejsze jej namnażanie na podłożu z dodatkiem 4 mg∙dm-3 NAA, 3 mg∙dm-3 BAP, inicjacja somatycznej embriogenezy na pożywce z dodatkiem 2 mg∙dm-3 NAA, 1 mg∙dm-3 BAP i 5 mg∙dm-3 spermidyny. Konwersja otrzymanych w ten sposób zarodków powinna być prowadzona na podłożu zawierającym ½ składu mineralnego pożywki według Murashige’a i Skooga (1962) z dodatkiem 45 g∙dm-3 sacharozy, w ciemności. Dużą liczbę zarodków somatycznych można uzyskać wykładając fragmenty blaszek liściowych na pożywki z dodatkiem 4 mg∙dm-3 NAA i 2 mg∙dm-3 BAP i 5 mg∙dm-3 spermidyny a następnie regenerując zarodki na podłożu zawierającym ½ składu mineralnego pożywki według MS z dodatkiem 45 g∙dm-3 sacharozy, w ciemności. Na podstawie oceny jednorodności genetycznej regeneratów metodą ISSR-PCR można stwierdzić, że zaproponowany system regeneracji pozwala na uzyskanie roślin potomnych, bez ryzyka niestabilności genetycznej regenerantów.