The National Program for the Liquidation of Pesticide Waste Landfills, Successes and Unused Opportunities – Case Study from Poland
Ładowanie...
Data
2018
Autorzy
Tytuł czasopisma
ISSN czasopisma
Tytuł tomu
Wydawca
Wydawnictwo Uczelniane Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie
Abstrakt
Previous generations (50–70’s of the last century) left behind thousands of tons of toxic agrochemical waste (produced and stored for stock). Some of them have already been liquidated, but some have remained, because the costs of liquidation are enormous. In 2011, the national program for the liquidation of pesticide waste landfills ended (pesticide burial grounds with various chemicals types, organochlorine pesticides such as DDT, lindane, toxaphene, methoxychlor, heptachlor, α-HCH, β-HCH and phosphoroorganic pesticides, carbamate insecticides, dinitrophenols, phenoxyacids). The necessity of liquidation about 240 pesticide burial grounds (approx. 20 000 Mg obsolete pesticides) located throughout the country resulted from the obligations of Poland ratifying in 2008 the provisions of the Stockholm Convention on Persistent Organic Pollutions. The preparations and packaging were taken to the operated hazardous waste incineration plants. Debris and soil adjacent to the burial grounds were placed in hazardous waste landfills. After 6 years since the end of the national program for the decommission of burials, it is time for summarizing. Due to the fact that similar objects can be found in many countries around the world, analysis of the Polish case may be useful. The publication focuses not on the methods of utilization and statistical data, but on a critical look at the applied solutions, also presenting alternative solutions (mainly in situ and ex situ
bioremediation), instead of storage.
Poprzednie pokolenia Polaków (lata 50–70 ubiegłego wieku) pozostawiły po sobie tysiące ton toksycznych odpadów agrochemicznych. W 2011 roku w Polsce zakończył się krajowy program likwidacji składowisk odpadów pestycydowych zawierających toksyczne związki, np.: DDT, lindan, aldryna, toksafen, metoksychlor, heptachlor, α-HCH, β-HCH, pestycydy fosforoorganiczne i karbaminianowe, dinitrofenole. Konieczność likwidacji rozmieszczonych w całym kraju ponad 240 historycznych składowisk tych odpadów (zawierających ok. 20 000 Mg pestycydów i opakowań) wynikała z międzynarodowych zobowiązań Polski (konwencja sztokholmska). Najszybszym rozwiązaniem jest termiczne unieszkodliwienie odpadów w spec jalistycznych instalacjach (w spalarniach odpadów niebezpiecznych). Natomiast w odniesieniu do zanieczyszczonej gleby i wody z powodzeniem można zastosować metody biologicznego rozkładu polutantów. Potencjał enzymatyczny bakterii i grzybów jest duży, chociaż ograniczony wysokim poziomem skażenia matrycy. Dzięki pracom likwidacyjnym większość mogilników została zlikwidowana (w latach 1999–2011). Preparaty i opakowania wywieziono do uruchomionej w kraju spalarni odpadów niebezpiecznych, a gruz i glebę sąsiadującą z mogilnikami umieszczono na składowiskach odpadów niebezpiecznych. Po 7 latach od zakończenia krajowego programu likwidacji mogilników i magazynów agrochemikaliów czas na podsumowania. W związku z tym, że podobne obiekty występują w wielu krajach, analiza polskiego przypadku może być przydatna. W publikacji skupiono się nie na samych metodach utylizacji i danych statystycznych, ale na krytycznym spojrzeniu na zastosowane rozwiązania, przedstawiając też rozwiązania alternatywne w odniesieniu do składowania.
Poprzednie pokolenia Polaków (lata 50–70 ubiegłego wieku) pozostawiły po sobie tysiące ton toksycznych odpadów agrochemicznych. W 2011 roku w Polsce zakończył się krajowy program likwidacji składowisk odpadów pestycydowych zawierających toksyczne związki, np.: DDT, lindan, aldryna, toksafen, metoksychlor, heptachlor, α-HCH, β-HCH, pestycydy fosforoorganiczne i karbaminianowe, dinitrofenole. Konieczność likwidacji rozmieszczonych w całym kraju ponad 240 historycznych składowisk tych odpadów (zawierających ok. 20 000 Mg pestycydów i opakowań) wynikała z międzynarodowych zobowiązań Polski (konwencja sztokholmska). Najszybszym rozwiązaniem jest termiczne unieszkodliwienie odpadów w spec jalistycznych instalacjach (w spalarniach odpadów niebezpiecznych). Natomiast w odniesieniu do zanieczyszczonej gleby i wody z powodzeniem można zastosować metody biologicznego rozkładu polutantów. Potencjał enzymatyczny bakterii i grzybów jest duży, chociaż ograniczony wysokim poziomem skażenia matrycy. Dzięki pracom likwidacyjnym większość mogilników została zlikwidowana (w latach 1999–2011). Preparaty i opakowania wywieziono do uruchomionej w kraju spalarni odpadów niebezpiecznych, a gruz i glebę sąsiadującą z mogilnikami umieszczono na składowiskach odpadów niebezpiecznych. Po 7 latach od zakończenia krajowego programu likwidacji mogilników i magazynów agrochemikaliów czas na podsumowania. W związku z tym, że podobne obiekty występują w wielu krajach, analiza polskiego przypadku może być przydatna. W publikacji skupiono się nie na samych metodach utylizacji i danych statystycznych, ale na krytycznym spojrzeniu na zastosowane rozwiązania, przedstawiając też rozwiązania alternatywne w odniesieniu do składowania.
Opis
Słowa kluczowe
obsolete pesticides, hazardous waste management, biodegradation, odpady pestycydowe, zarządzanie gospodarką odpadami niebezpiecznymi, biodegradacja
Cytowanie
Błaszak M., Ochmian I., (2018). The National Program for the Liquidation of Pesticide Waste Landfills, Successes and Unused Opportunities – Case Study from Poland. Folia Pomer. Univ. Technol. Stetin., Agric., Aliment., Pisc., Zootech. 345(48)4, 15-26. doi 10.21005/AAPZ2018.48.4.02