Kempa, KamilaKulawik, MirosławaBartyzel, Bartłomiej J.Jakubowski, MikołajSkubis, JacekKoczoń, Piotr2022-03-192022-03-192016Kempa K., Kulawik M., Bartyzel B.J., Jakubowski M., Skubis J., Koczoń P. (2016). Characterization of selected techniques of maceration bones of Gallus gallus domesticus. Folia Pomer. Univ. Technol. Stetin., Agric., Aliment., Pisc., Zootech., 328(39)3, 109–116. doi 10.21005/AAPZ2016.39.3.10https://hdl.handle.net/20.500.12539/1121Five carcasses of domestic hens Gallus gallus domesticus were starting material for this study. Three carcasses were thermally treated to obtain all parts of skeleton. One set of initial material was placed in water solution of washing powder i.e. Persil®, second one was placed in 5% hydrogen peroxide water solution, the third one was dried in room temperature. Fourth was enzymatic macerated in washing powder solution Persil® of the temperature 50°C. The last one was macerated chemically with use of 3% sodium hydroxide solution. The conductance and effects of procedures applied were evaluated. Results showed boiling to be the shortest and enzymatic process to be the longest procedure to prepare bones of desired quality. Bright material was obtained after both boiling and whitening in 5% hydrogen peroxide and enzymatic process. Chemical maceration produced brown elements of skeleton, however joints remained undamaged. Yet, enzymatic maceration was accompanied with unpleasant odour. The selection of procedure to obtain skeleton depends mainly on desired use of final product as well as the technical capabilities.Pięć tuszek kur domowych Gallus gallus domesticus stanowiło materiał do badań. Trzy tuszki poddano obróbce termicznej w celu uzyskania elementów szkieletu. Następnie jeden komplet kości umieszczono w roztworze wodnym proszku do prania Persil®, drugi zanurzono w 5-procentowym roztworze nadtlenku wodoru, a trzeci wysuszono w temperaturze pokojowej. Czwarty macerowany był enzymatycznie w roztworze proszku piorącego Persil® w temperaturze 50oC. Kolejną tuszkę poddano maceracji chemicznej z użyciem 3-procentowego roztworu wodorotlenku sodu. W pracy oceniono przebieg zastosowanych metod i ich efekty końcowe. Badania wykazały, że najmniej czasochłonną techniką przygotowania kości było gotowanie, a najdłużej trwała maceracja enzymatyczna. Jasny materiał uzyskano po gotowaniu i bieleniu w 5-procentowym roztworze nadtlenku wodoru oraz po maceracji enzymatycznej. Po maceracji chemicznej elementy szkieletu były brunatne, jednakże połączenia między kośćmi zostały zachowane. Maceracji enzymatycznej towarzyszył nieprzyjemny zapach. Wybór odpowiedniej techniki zależy od przeznaczenia materiału oraz możliwości technicznych.enUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 3.0 Polskadomestic henbonespreparationkura domowakościpreparacjaDyscyplina::Nauki rolnicze::Zootechnika i rybactwoArticle10.21005/AAPZ2016.39.3.102300-5378